punchi katawak 9..

ගොඩාක් දවසකින් ලියන්න වාඩි උනේ.ඇත්තටම ලියන්න ගොඩාක් දේවල් තිබ්බත් වෙලාව නැති උනා,සමහර වෙලාවට මොතරම් පිරිසක් මැද්දේ,මොන තරම් කාර්ය බහුල උනත් හිතට මහ කාලකන්නි තනිකමක් පාලුවක් දැනෙනව.මට හිතෙන්නෙ මේ අත්දැකීම මට විතරක් දැනෙන එකක් නෙවී කියල.ගොඩාක් අයට මේ අත්දැකීම ඇති.මට හිතෙන්නෙ මෙහෙම වෙන්න හේතුව බලාපොරොත්තු කඩවීම නිසා ඇතිවෙන ඉච්ඡා භංගත්වයට මනස ප්‍රතිචාර දක්වන ආකාරය කියල. අපි හිතාගෙන ඉන්නේ මනසින් අපි මාර ශක්තිමත් කිසිම දෙයකට සැලෙන්නෙ නැ  කියල, ඒත් සිද්ධියක් උනාම තමා වැටහෙන්නෙ ඒකේ රඟ, ශක්තිමත් කියන අපේම මනස වෙඩරු වගේ දියවෙන හැටි. කොහොම උනත් අපි ඒව දරා ගන්නම ඕන නේ.නැත්තම් කොහොමද ඉදිරියට යන්නෙ. අපේ හිත් වලින් අපේ පුංචි කාලෙට මේ තරම් ඇලුම් කරන්නේ ඇයිද කියන ප්‍රස්නෙට පිළිතුරකුත් ගැබ් වෙලා තියෙනව කියල මට හිතෙනව, මම කියන මේ කාරනාව ඇතුලේ.මොකද පොඩි කාලේ තට්ට තනියම හිටියත්,පිරිසක් මැද්දෙ හිටියත් පාලුවක් තනිකමක් වේදනාවක් කවදාවත් දැනිලා නැ, හිත පිරිලා ඉතිරිල.එහෙම දුකක් දැනුනත් මගේම මොකක් හරි මුරන්ඩු වැඩක් නිසා අම්මගෙන් හරි තාත්තගෙන් හරි තරවටුවකට ලක් වෙලා විතරයි.ඒකත් සුලු  මොහොතයි මතකේ තියෙනනේ. ඔහ්....මම ලියන්න හිතාගෙන හිටපු දේවල් නෙවී මේ ලියවෙන්නේ....මට හිතාගන්න බැ ඒ ඇයි කියල, මම කිය කිය හිටියේ මගේ පුංචි කාලේ ගැන නෙ,කප්පරක් පුංචි  රසවත් සිදුවීම් එක්ක මගේ ළමා කාලය මටත් හොරෙන්ම අතීතේට එකතු වෙලා. දැං ඉතිරි හැම සිදුවීමකම අපහැදිලි මතකයක් විතරයි.සමහර සිදුවීම් මතක් කරන්න ආයාසයක් දරන්නත් වෙලා. ඔන්න ජීවිතේ. මගේ පුංචි කාලේ ජීවිතේට සම්භන්ධ සුවිශේෂි චරිත දෙකක් ඉන්නව, රාමු(රාම ජයම්),සහ නල්ල සාමි. අපේ ලොකු අම්ම කෙනෙක් අම්මට දුන්න හදා ගන්න කිරි දෙනක් එයාව බලා ගන්න බාර දුන්න කෙනා තමයි නල්ල සාමි,එයාගේ පුතා තමා රාම ජයම් මට වඩා අවුරැද්දක් වැඩිමල් අපි කවුරුත් කීවේ ‘රාමු’ කියල. රාමු මුලින්ම අපේ ගෙදරට ආවේ නල්ල සාමි එක්ක,එ ඇවිත් නල්ල රාමු ව අම්මට අදුන්වල දුන්නමට මට මතකයි.ඊට පස්සේ උදේටයි හවසටයි කිරි අරන් ආවේ රාමු.ඒ දවස් වල රාමුට සිංහල වචනයක්වත් බැ.රාමු කිරි බෝතලේ අමම් අතට දීල තප්පරයක්වත් ඉන්නේ නෑ දූවනවා.මට රාමු එක්ක යාලු වෙන්න පුදුම උවමනාවක් තිබ්බේ.මට දෙමල බැ, රාමුට සිංහල මම රාමු දකින හැම වතාවෙම අම්මට කියනව රාමු ගෙදර නවත්ත ගමු කියල. කිරි බෝතලේ දිල දුවන රාමු පස්සේන් මම අනන්තවත් දුවල ඇති රාමුව නවත්ත ගන්න කලාතුරකින් තමා රාමුගෙ දිවිල්ල නවතින්නේ.ඒ නැවතුන දවසට එයාගේ අත අල්ල ගෙන අපේ ගෙදර යමු කියල මම බල කරනව.නමුත් රමු එන්නෙ නැ.සමහර දවසට මගෙ වදෙන්බේරෙන්න ගෙදර ගිහින් එන්නම් ියල මට බොරැවට අඟවල රාමු පැනල යනව.මම ඉතිං එයා එනක් බලාගෙන ඉඳල ගෙදර යනව. ඊට පස්සේ අම්ම නල්ල සාමිට කිව්ව රාමුව අපේ ගෙදර නවත්තන්න.උගන්වන්නම්,ඹක්කෝම කරන්න්නම් කියල. ඊට පස්සේ රාමු ආව අපේ ගෙදර නවතින්න. රාමු දැං ඉන්නේ නුවරඑලියේ බැඳල දරු මල්ලො ලැබිල.ඉඳ හිට මට කතා කරනව. නල්ලසාමි ඉන්නව සුරියකන්දෙ දැං ගොඩ වයසයි.වතුකරේටම ඒ මිනිස්සුන්ගේ ජිවිතේ ගෙවුන.මම ගමේ ගියාම මට තාම මුන ගැහෙනව නල්ලසාමිව. ලයිං කාමරවල ගොඩාක් දරිඳ්‍රතාවෙන් ජීවත් වෙන නල්ලසාමි(සිංහල තේරුම හොඳ දෙයිය) ගමේදි මාව දැක්කම මා ගාවට දුවගෙන එනව.ශක්තිමත් දේහයක් තිබ්බ නල්ලසාමි දැං ගොඩ වයසට ගිහිං.මගේ ගාවට ඇවිත් කතා කරන්නේ ඇස්වල කඳුලු පුරෝගෙන.එයාගේ දුක ගැන,රාමුඑයාගේ අනිත් ලමයි ගැන.මම දන්න විස්තර ටික ඔහේ කියවනව.නල්ලසාමිගේ කතා විලාසය මගේ මුලු ඇඟම දවන්න තරම් වෙදනාත්මකයි.මගේ ඇස් තෙත් වෙන්න ගත වෙන්නෙ නිමේෂයයි. මම මේ ලියන මොහොතේ හිතට ඇතවෙන වේදනාවත් විස්තර කරන්න අමාරැයි. දැං නල්ලසාමිට ඉස්සර වගේ වැඩ කරන්න බැ වයසයි.නමුත් වතුකරේ දිවිගෙවන මිනිස්සු මැරෙන මොහොත දක්වාම වැඩ කරන්න ඕන.අඩුමගානෙ රොටියකුයි කට්ට සම්බලකුයි තුන් වෙලටම කන්නනම්. රාමු අපේ ගෙදර ඉදං ඉගෙන ගත්ත.සිංහල ලියන්න,කතාකරන්න,ඉංග්‍රිසි.ගනන් හැමදෙයක්ම  රාමු අපේ ගෙදර නැවතුන දා ඉඳල මගේ යාව ජීව සමාජිකයා උනේ රාමු.මට පුදුම ආදරෙයි මාත් එහෙමයි දැනටත් ඒක අඩුවෙලා නැ.මම හොරන ඉස්කෝලේ යන කාලේ මාව හොයා ගෙන එනව අම්ම ගෙදරින් හදල දෙන කෑම බීමත් අරං. අම්මට සල්ලි නැතුව කල්පනා කර කර ඉන්නකොට කොහෙන් හරි සල්ලි හොයල අම්මට ගෙනත් දෙනව.මෙන්න නෝන සල්ලි කියල.මම නම් දන්නේ නැ මගේ හිතේ කවදාවත් රාමු දමිල මම සිංහල කියල හැඟීමක් ඇවිල්ල නැ.කොහොමහරි මේ සිද්ධි මතක් කරන කොට මගේ හිතේ ඇතිවෙන්නේ සතුටක්ද දුකක්ද කියන්න මට වැටහෙන්නෙ නැ.

අපි සූරියකන්දට ඇවිල්ල ටික කාලයක් හිටියේ කුලි ගෙදරක.ඒක පිහිටල තිබ්බේ එග්බර්ත් වත්තෙනන් පිට ගොඩාක්  පාලු තැනක තමයි ඒ ගෙදර පිහිටල තිබ්බේ.මහ රෑස්ස ගොරක ගහක්      ඒ ගේ ඉස්සරහම පිහිටල තිබ්බ.ඒක නිසා පැත්තම අදුරැ වෙලා තිබ්බෙ.ඒ අදුර නිසා තරමක මූසල ගතියක් ඇවිල්ල තිබ්බ. පුදුම අදුරක් ගෙන දුන් එ ගොරක ගහ දකින වාරයක් පාසා බය මුසු වූ මහා ගුප්ත හැගිමකA මගේ හිත තුල  රජ කලා. කොහොම උනත් ගොරක ගහේ ගෙඩි ඉදෙන කාලේට නම් හැමෝම ගොරක ගහ යට, මොකද ඒකෙන් වැටෙන ගෙඩි එකතු කරන්න.ගොරක ගෙඩිවල මදය හරිම රසයි, හරියට මැංගුස් වගේ, මමත ඉතිං නිකංඉන්නෙ,නැ හොදට කනව ගොරක මද. අපි මේ ගෙදර වැඩි කල් හිටියෙ නැ අම්මට ක්වාට්ස් ලැබුන නිසා.හැබැයි හිටපු ටික කාලේ හරීම සුන්දර කාලයක්. මම හිතන්නේ මේ කාලේ මගේ වයස අවු;තුනාමහරක් විතර වෙන්න ඇති.අම්ම වැඩට ගියේ, මාව ලඟ ගෙදරක නතර කරල.එහෙට අපි කීවේ ජයතිලක අයියලගේ ගෙදර කියල. එහෙ හිටිය ආච්චි කෙනෙක්,සීය කෙනෙක්, තව ජයතිලක අයිය එයා තමා ඒ ගෙදර වැඩිමලා. තව නිමල් අයියයි,කුමාරි අක්කයි.කුමාරි අක්කගේ ඇස්පේනනේ නැ.හැමදාම අම්ම එනව මට කෑම උයල දේන්න,එතකොට මම ගෙදරට යනව. සමහර දවස් වලට මට දවල්ටත් කෑම ලැබෙන්නෙජයතිලක අයියලගෙ ගෙදරින්,ඒ හැමෝම මට පුදුම විදියට ආදරෙයි. මුලු දවසෙම මම ගත කරන්නෙ එහෙ. අම්ම පවුල් සුබසාදන නිලධාරිනියක්. ඉතිං අම්ම බෝහෝ දවසට දවල්ට ගෙදර එනනේ නාලනි ඇංටිත් එක්ක එයා තමාඑග්බර්ත් වතතේ මිඩ්වයිෆ් නෝන.අම්ම එයත් එක්ක ඇවිත් කඩිමුඩියේ කෑම උයන හැටි මට අද වගේ මතකයි.මම බඩ ගින්නේ හයියෙන් කෑ ගහ ගහ සිංදු කියනව.නාලනි ඇනaටි හිනා වෙවී බලාගෙන ඉන්නව. අම්ම උනු උනුවෙම මට කිරි හොදියි,තම්බපු බිත්තරයකුයි, තව මොනව හරියි ඉක්මනට බෙදල දෙනව. මොන තරං බඩගින්නෙ හිටියත් නාලනි ඇංටි මට බත් කවනකං මම කන්නෙ නැ.ඉතිං එයා මට බත් කවනව. ඒ බත් වල රස, මට තාම ඒ රස දැනෙනව.ඊට පස්සේ ආයෙමත් මම ජයතිලක අයියලගෙ ගෙදරට එනව. ආපහු ගෙදර යන්නෙ හවසට අම්ම වැඩ ඉවර වෙලා එනකොට.මේ ගෙදරට කරන්ට් එහෙම තිබ්බෙ නැ.හවස 4,5 වෙනකොට පැත්තම අදුරැ වෙනව.පුංචි ලාම්පු එලිවලින් තමා ඒ අදුර නිවිවෙ. ඉතිං හැමදාම ඉක්මනට නිදා ගන්නව.මට ඒ කාලේ හීනයක් වගේ. මේ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ බිත්තයෙ තිබ්බ.ගේ කුරැලු කූඩුවක්.දවල්ට ගේ කුරැල්ලො පිරිල ස්තෝප්පුවේ.දවසක් මහ දවල් මහ සද්දයක් එයාලගේ එදා අම්ම නිවාඩු දවසක්.ඉතිං මමත් ගෙදර, හරියට කරදරයක් බේර ගන්න කියනව වගේ.මම ගිහින් ස්තෝප්පුවෙ බැලුව සද්දේ මොකද කියල, බැලින්නං ගේ කුරැලු පැටව් ගිලින්න ගැරඬියෙක් කුඩුවට කිට්ටු වෙනව. මම හයියෙන් කැ ගැහැව්ව.අම්ම දුවගෙන ආව.ගේ කුරැල්ලෝ රංචුව වෙනaනෙ මොකද වෙන්නෙ කියල. අම්ම කරපු වැඩේ කොස්සට,ලාම්පු තෙල් වක්කරල.ගැරඩියා ඉන්න දිහාට ඇල්ලුව.එකේ සුවදට සර්පයා ඇදිලා ගිය වෙගේ මට අදටත් පේනව. කොහොම හරි පැටව් බෙරල දුන්න නිසා,ගේ කරුල්ලො අම්මට ගොඩක් පිං දුන්න. මගේ නිකට යට තුවාල කැලලක් තියෙනව.ඒක සිද්ධ උන විදිය කියන්නම ඕන.ඒ පැත්තට වහින්න ගත්තම දවස් ගනන් වහිනව සිංහරාජ කිට්ටුවනෙ,ඉතිං මෙහෙම වැහැල ඉවර උනාම හැම තැනම උල්පත් හැදෙනව සෑහෙන්න කාලයක් උල්පත් හිදෙන්නෙ නැ.එ වගේම තමා වතුර පීලිත්.වැස්ස කාලෙට ගමේ අය පුවක් ලි,කිතුල් ලි දාලා ගලා ගෙන එන වතුර හරස් කරල පීලි හදනව.මෙහෙම පීල්ලක් අපේ ගේ කිට්ටුව තිබ්බ.අම්ම රෙදි හොදන්න,නාන්න යනව එතෙන්ට.ඉතිං මාත් අනිවාර්යෙන්ම යනව අම්මත් එක්ක පීල්ලට.ඉතිං දවසක් මටත් පහල උනා අදහසක්.පීල්ලක් හදන්න.මම අඬල අඬල ජයතිලක අයියට කියල කෙහෙල් පීලි ිකක් කප්පව ගත්ත. මගේ අදහස උනේ ඒව දිගට දාල පීල්ලක් හදන්න.මම ඒකට සිහින මැව්ව හැටි තාම මතකයි. පැත්තෙන් එන වතුර පාර හරස් කරල කෙහෙල් පීලි දාන්න තමා මගේ අදහස උනේ. අපි  පීල්ල කඩා හැලුනේ ලොකු ගලක් අතරින් මම ගල උඩට නැගල කෙහෙල් පීලි ටිික තිියල එහා පැත්තට පනින්න ගියේ. අම්මත් මේ සිද්දිය බලාගෙන හිටියේ.එහා පැත්තට පනිනනකොට මගේ එක කකුලක් තියඋනේ කෙහෙල් පීලි උඩ ඇසිල්ලකිං මම ගල උඩිං බිම.මට ඇහුනේ අම්ම කැ ගහනව විතරයි. පස්සේ මාව කවුද උස්සගෙන දුවනව මට සිහිය එන කොට.මම හයියෙන් ඇඬුව.මගේ ඇඟෙ හැම තැනම ලේ අම්මත් අඩනව.මම අඩන ගමන් කිව්ව මතකයි.ආයි කවදාවත් පීලි හදන්නෙ නැ කියල. මාව උස්සගෙන ගියෙ කවුද කියල මට මතක නැ.ඉස්පිරිතාලේ හිටියේ ජයසිංහ ඩොක්ට අංකල්. එච්චර ඇඩුව මම ඉස්පිරිතාලෙදි ඩොක්ටර් ගාවදි අඩන එක නැවැතතුව. එයා හිතුවෙ මම අඅඩන එක නවත්තන එකක් නැ කියල.මට බෙහෙතකුත් විද්ද,ඒත් මම ඇඩුවෙ නැ. මගේ නිකට යට හොදටම තුවාල වෙලා තිබුනේ.අදටත් කන්නාඩියක් ඉස්සරහට යන හැම වතාවකදි මේ සිද්දිය මගේ අතීතයේ ඒ මතකය අලුත් කරනව.

punchi katawak..8

අපි සූරියකන්දට ඇවිල්ල ටික කාලයක් හිටියේ කුලි ගෙදරක.ඒක පිහිටල තිබ්බේ එග්බර්ත් වත්තෙනන් පිට ගොඩාක්  පාලු තැනක තමයි ඒ ගෙදර පිහිටල තිබ්බේ.මහ රෑස්ස ගොරක ගහක්      ඒ ගේ ඉස්සරහම පිහිටල තිබ්බ.ඒක නිසා පැත්තම අදුරැ වෙලා තිබ්බෙ.ඒ අදුර නිසා තරමක මූසල ගතියක් ඇවිල්ල තිබ්බ. පුදුම අදුරක් ගෙන දුන් එ ගොරක ගහ දකින වාරයක් පාසා බය මුසු වූ මහා ගුප්ත හැගිමකA මගේ හිත තුල  රජ කලා. කොහොම උනත් ගොරක ගහේ ගෙඩි ඉදෙන කාලේට නම් හැමෝම ගොරක ගහ යට, මොකද ඒකෙන් වැටෙන ගෙඩි එකතු කරන්න.ගොරක ගෙඩිවල මදය හරිම රසයි, හරියට මැංගුස් වගේ, මමත ඉතිං නිකංඉන්නෙ,නැ හොදට කනව ගොරක මද. අපි මේ ගෙදර වැඩි කල් හිටියෙ නැ අම්මට ක්වාට්ස් ලැබුන නිසා.හැබැයි හිටපු ටික කාලේ හරීම සුන්දර කාලයක්. මම හිතන්නේ මේ කාලේ මගේ වයස අවු;තුනාමහරක් විතර වෙන්න ඇති.අම්ම වැඩට ගියේ, මාව ලඟ ගෙදරක නතර කරල.එහෙට අපි කීවේ ජයතිලක අයියලගේ ගෙදර කියල. එහෙ හිටිය ආච්චි කෙනෙක්,සීය කෙනෙක්, තව ජයතිලක අයිය එයා තමා ඒ ගෙදර වැඩිමලා. තව නිමල් අයියයි,කුමාරි අක්කයි.කුමාරි අක්කගේ ඇස්පේනනේ නැ.හැමදාම අම්ම එනව මට කෑම උයල දේන්න,එතකොට මම ගෙදරට යනව. සමහර දවස් වලට මට දවල්ටත් කෑම ලැබෙන්නෙජයතිලක අයියලගෙ ගෙදරින්,ඒ හැමෝම මට පුදුම විදියට ආදරෙයි. මුලු දවසෙම මම ගත කරන්නෙ එහෙ. අම්ම පවුල් සුබසාදන නිලධාරිනියක්. ඉතිං අම්ම බෝහෝ දවසට දවල්ට ගෙදර එනනේ නාලනි ඇංටිත් එක්ක එයා තමාඑග්බර්ත් වතතේ මිඩ්වයිෆ් නෝන.අම්ම එයත් එක්ක ඇවිත් කඩිමුඩියේ කෑම උයන හැටි මට අද වගේ මතකයි.මම බඩ ගින්නේ හයියෙන් කෑ ගහ ගහ සිංදු කියනව.නාලනි ඇනaටි හිනා වෙවී බලාගෙන ඉන්නව. අම්ම උනු උනුවෙම මට කිරි හොදියි,තම්බපු බිත්තරයකුයි, තව මොනව හරියි ඉක්මනට බෙදල දෙනව. මොන තරං බඩගින්නෙ හිටියත් නාලනි ඇංටි මට බත් කවනකං මම කන්නෙ නැ.ඉතිං එයා මට බත් කවනව. ඒ බත් වල රස, මට තාම ඒ රස දැනෙනව.ඊට පස්සේ ආයෙමත් මම ජයතිලක අයියලගෙ ගෙදරට එනව. ආපහු ගෙදර යන්නෙ හවසට අම්ම වැඩ ඉවර වෙලා එනකොට.මේ ගෙදරට කරන්ට් එහෙම තිබ්බෙ නැ.හවස 4,5 වෙනකොට පැත්තම අදුරැ වෙනව.පුංචි ලාම්පු එලිවලින් තමා ඒ අදුර නිවිවෙ. ඉතිං හැමදාම ඉක්මනට නිදා ගන්නව.මට ඒ කාලේ හීනයක් වගේ. මේ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ බිත්තයෙ තිබ්බ.ගේ කුරැලු කූඩුවක්.දවල්ට ගේ කුරැල්ලො පිරිල ස්තෝප්පුවේ.දවසක් මහ දවල් මහ සද්දයක් එයාලගේ එදා අම්ම නිවාඩු දවසක්.ඉතිං මමත් ගෙදර, හරියට කරදරයක් බේර ගන්න කියනව වගේ.මම ගිහින් ස්තෝප්පුවෙ බැලුව සද්දේ මොකද කියල, බැලින්නං ගේ කුරැලු පැටව් ගිලින්න ගැරඬියෙක් කුඩුවට කිට්ටු වෙනව. මම හයියෙන් කැ ගැහැව්ව.අම්ම දුවගෙන ආව.ගේ කුරැල්ලෝ රංචුව වෙනaනෙ මොකද වෙන්නෙ කියල. අම්ම කරපු වැඩේ කොස්සට,ලාම්පු තෙල් වක්කරල.ගැරඩියා ඉන්න දිහාට ඇල්ලුව.එකේ සුවදට සර්පයා ඇදිලා ගිය වෙගේ මට අදටත් පේනව. කොහොම හරි පැටව් බෙරල දුන්න නිසා,ගේ කරුල්ලො අම්මට ගොඩක් පිං දුන්න. මගේ නිකට යට තුවාල කැලලක් තියෙනව.ඒක සිද්ධ උන විදිය කියන්නම ඕන.ඒ පැත්තට වහින්න ගත්තම දවස් ගනන් වහිනව සිංහරාජ කිට්ටුවනෙ,ඉතිං මෙහෙම වැහැල ඉවර උනාම හැම තැනම උල්පත් හැදෙනව සෑහෙන්න කාලයක් උල්පත් හිදෙන්නෙ නැ.එ වගේම තමා වතුර පීලිත්.වැස්ස කාලෙට ගමේ අය පුවක් ලි,කිතුල් ලි දාලා ගලා ගෙන එන වතුර හරස් කරල පීලි හදනව.මෙහෙම පීල්ලක් අපේ ගේ කිට්ටුව තිබ්බ.අම්ම රෙදි හොදන්න,නාන්න යනව එතෙන්ට.ඉතිං මාත් අනිවාර්යෙන්ම යනව අම්මත් එක්ක පීල්ලට.ඉතිං දවසක් මටත් පහල උනා අදහසක්.පීල්ලක් හදන්න.මම අඬල අඬල ජයතිලක අයියට කියල කෙහෙල් පීලි ිකක් කප්පව ගත්ත. මගේ අදහස උනේ ඒව දිගට දාල පීල්ලක් හදන්න.මම ඒකට සිහින මැව්ව හැටි තාම මතකයි. පැත්තෙන් එන වතුර පාර හරස් කරල කෙහෙල් පීලි දාන්න තමා මගේ අදහස උනේ. අපි  පීල්ල කඩා හැලුනේ ලොකු ගලක් අතරින් මම ගල උඩට නැගල කෙහෙල් පීලි ටිික තිියල එහා පැත්තට පනින්න ගියේ. අම්මත් මේ සිද්දිය බලාගෙන හිටියේ.එහා පැත්තට පනිනනකොට මගේ එක කකුලක් තියඋනේ කෙහෙල් පීලි උඩ ඇසිල්ලකිං මම ගල උඩිං බිම.මට ඇහුනේ අම්ම කැ ගහනව විතරයි. පස්සේ මාව කවුද උස්සගෙන දුවනව මට සිහිය එන කොට.මම හයියෙන් ඇඬුව.මගේ ඇඟෙ හැම තැනම ලේ අම්මත් අඩනව.මම අඩන ගමන් කිව්ව මතකයි.ආයි කවදාවත් පීලි හදන්නෙ නැ කියල. මාව උස්සගෙන ගියෙ කවුද කියල මට මතක නැ.ඉස්පිරිතාලේ හිටියේ ජයසිංහ ඩොක්ට අංකල්. එච්චර ඇඩුව මම ඉස්පිරිතාලෙදි ඩොක්ටර් ගාවදි අඩන එක නැවැතතුව. එයා හිතුවෙ මම අඅඩන එක නවත්තන එකක් නැ කියල.මට බෙහෙතකුත් විද්ද,ඒත් මම ඇඩුවෙ නැ. මගේ නිකට යට හොදටම තුවාල වෙලා තිබුනේ.අදටත් කන්නාඩියක් ඉස්සරහට යන හැම වතාවකදි මේ සිද්දිය මගේ අතීතයේ ඒ මතකය අලුත් කරනව.

අපි සූරියකන්දට ඇවිල්ල ටික කාලයක් හිටියේ කුලි ගෙදරක.ඒක පිහිටල තිබ්බේ එග්බර්ත් වත්තෙනන් පිට ගොඩාක්  පාලු තැනක තමයි ඒ ගෙදර පිහිටල තිබ්බේ.මහ රෑස්ස ගොරක ගහක්      ඒ ගේ ඉස්සරහම පිහිටල තිබ්බ.ඒක නිසා පැත්තම අදුරැ වෙලා තිබ්බෙ.ඒ අදුර නිසා තරමක මූසල ගතියක් ඇවිල්ල තිබ්බ. පුදුම අදුරක් ගෙන දුන් එ ගොරක ගහ දකින වාරයක් පාසා බය මුසු වූ මහා ගුප්ත හැගිමකA මගේ හිත තුල  රජ කලා. කොහොම උනත් ගොරක ගහේ ගෙඩි ඉදෙන කාලේට නම් හැමෝම ගොරක ගහ යට, මොකද ඒකෙන් වැටෙන ගෙඩි එකතු කරන්න.ගොරක ගෙඩිවල මදය හරිම රසයි, හරියට මැංගුස් වගේ, මමත ඉතිං නිකංඉන්නෙ,නැ හොදට කනව ගොරක මද. අපි මේ ගෙදර වැඩි කල් හිටියෙ නැ අම්මට ක්වාට්ස් ලැබුන නිසා.හැබැයි හිටපු ටික කාලේ හරීම සුන්දර කාලයක්. මම හිතන්නේ මේ කාලේ මගේ වයස අවු;තුනාමහරක් විතර වෙන්න ඇති.අම්ම වැඩට ගියේ, මාව ලඟ ගෙදරක නතර කරල.එහෙට අපි කීවේ ජයතිලක අයියලගේ ගෙදර කියල. එහෙ හිටිය ආච්චි කෙනෙක්,සීය කෙනෙක්, තව ජයතිලක අයිය එයා තමා ඒ ගෙදර වැඩිමලා. තව නිමල් අයියයි,කුමාරි අක්කයි.කුමාරි අක්කගේ ඇස්පේනනේ නැ.හැමදාම අම්ම එනව මට කෑම උයල දේන්න,එතකොට මම ගෙදරට යනව. සමහර දවස් වලට මට දවල්ටත් කෑම ලැබෙන්නෙජයතිලක අයියලගෙ ගෙදරින්,ඒ හැමෝම මට පුදුම විදියට ආදරෙයි. මුලු දවසෙම මම ගත කරන්නෙ එහෙ. අම්ම පවුල් සුබසාදන නිලධාරිනියක්. ඉතිං අම්ම බෝහෝ දවසට දවල්ට ගෙදර එනනේ නාලනි ඇංටිත් එක්ක එයා තමාඑග්බර්ත් වතතේ මිඩ්වයිෆ් නෝන.අම්ම එයත් එක්ක ඇවිත් කඩිමුඩියේ කෑම උයන හැටි මට අද වගේ මතකයි.මම බඩ ගින්නේ හයියෙන් කෑ ගහ ගහ සිංදු කියනව.නාලනි ඇනaටි හිනා වෙවී බලාගෙන ඉන්නව. අම්ම උනු උනුවෙම මට කිරි හොදියි,තම්බපු බිත්තරයකුයි, තව මොනව හරියි ඉක්මනට බෙදල දෙනව. මොන තරං බඩගින්නෙ හිටියත් නාලනි ඇංටි මට බත් කවනකං මම කන්නෙ නැ.ඉතිං එයා මට බත් කවනව. ඒ බත් වල රස, මට තාම ඒ රස දැනෙනව.ඊට පස්සේ ආයෙමත් මම ජයතිලක අයියලගෙ ගෙදරට එනව. ආපහු ගෙදර යන්නෙ හවසට අම්ම වැඩ ඉවර වෙලා එනකොට.මේ ගෙදරට කරන්ට් එහෙම තිබ්බෙ නැ.හවස 4,5 වෙනකොට පැත්තම අදුරැ වෙනව.පුංචි ලාම්පු එලිවලින් තමා ඒ අදුර නිවිවෙ. ඉතිං හැමදාම ඉක්මනට නිදා ගන්නව.මට ඒ කාලේ හීනයක් වගේ. මේ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ බිත්තයෙ තිබ්බ.ගේ කුරැලු කූඩුවක්.දවල්ට ගේ කුරැල්ලො පිරිල ස්තෝප්පුවේ.දවසක් මහ දවල් මහ සද්දයක් එයාලගේ එදා අම්ම නිවාඩු දවසක්.ඉතිං මමත් ගෙදර, හරියට කරදරයක් බේර ගන්න කියනව වගේ.මම ගිහින් ස්තෝප්පුවෙ බැලුව සද්දේ මොකද කියල, බැලින්නං ගේ කුරැලු පැටව් ගිලින්න ගැරඬියෙක් කුඩුවට කිට්ටු වෙනව. මම හයියෙන් කැ ගැහැව්ව.අම්ම දුවගෙන ආව.ගේ කුරැල්ලෝ රංචුව වෙනaනෙ මොකද වෙන්නෙ කියල. අම්ම කරපු වැඩේ කොස්සට,ලාම්පු තෙල් වක්කරල.ගැරඩියා ඉන්න දිහාට ඇල්ලුව.එකේ සුවදට සර්පයා ඇදිලා ගිය වෙගේ මට අදටත් පේනව. කොහොම හරි පැටව් බෙරල දුන්න නිසා,ගේ කරුල්ලො අම්මට ගොඩක් පිං දුන්න. මගේ නිකට යට තුවාල කැලලක් තියෙනව.ඒක සිද්ධ උන විදිය කියන්නම ඕන.ඒ පැත්තට වහින්න ගත්තම දවස් ගනන් වහිනව සිංහරාජ කිට්ටුවනෙ,ඉතිං මෙහෙම වැහැල ඉවර උනාම හැම තැනම උල්පත් හැදෙනව සෑහෙන්න කාලයක් උල්පත් හිදෙන්නෙ නැ.එ වගේම තමා වතුර පීලිත්.වැස්ස කාලෙට ගමේ අය පුවක් ලි,කිතුල් ලි දාලා ගලා ගෙන එන වතුර හරස් කරල පීලි හදනව.මෙහෙම පීල්ලක් අපේ ගේ කිට්ටුව තිබ්බ.අම්ම රෙදි හොදන්න,නාන්න යනව එතෙන්ට.ඉතිං මාත් අනිවාර්යෙන්ම යනව අම්මත් එක්ක පීල්ලට.ඉතිං දවසක් මටත් පහල උනා අදහසක්.පීල්ලක් හදන්න.මම අඬල අඬල ජයතිලක අයියට කියල කෙහෙල් පීලි ිකක් කප්පව ගත්ත. මගේ අදහස උනේ ඒව දිගට දාල පීල්ලක් හදන්න.මම ඒකට සිහින මැව්ව හැටි තාම මතකයි. පැත්තෙන් එන වතුර පාර හරස් කරල කෙහෙල් පීලි දාන්න තමා මගේ අදහස උනේ. අපි  පීල්ල කඩා හැලුනේ ලොකු ගලක් අතරින් මම ගල උඩට නැගල කෙහෙල් පීලි ටිික තිියල එහා පැත්තට පනින්න ගියේ. අම්මත් මේ සිද්දිය බලාගෙන හිටියේ.එහා පැත්තට පනිනනකොට මගේ එක කකුලක් තියඋනේ කෙහෙල් පීලි උඩ ඇසිල්ලකිං මම ගල උඩිං බිම.මට ඇහුනේ අම්ම කැ ගහනව විතරයි. පස්සේ මාව කවුද උස්සගෙන දුවනව මට සිහිය එන කොට.මම හයියෙන් ඇඬුව.මගේ ඇඟෙ හැම තැනම ලේ අම්මත් අඩනව.මම අඩන ගමන් කිව්ව මතකයි.ආයි කවදාවත් පීලි හදන්නෙ නැ කියල. මාව උස්සගෙන ගියෙ කවුද කියල මට මතක නැ.ඉස්පිරිතාලේ හිටියේ ජයසිංහ ඩොක්ට අංකල්. එච්චර ඇඩුව මම ඉස්පිරිතාලෙදි ඩොක්ටර් ගාවදි අඩන එක නැවැතතුව. එයා හිතුවෙ මම අඅඩන එක නවත්තන එකක් නැ කියල.මට බෙහෙතකුත් විද්ද,ඒත් මම ඇඩුවෙ නැ. මගේ නිකට යට හොදටම තුවාල වෙලා තිබුනේ.අදටත් කන්නාඩියක් ඉස්සරහට යන හැම වතාවකදි මේ සිද්දිය මගේ අතීතයේ ඒ මතකය අලුත් කරනව.