අතීතය......

හරියටම මිකී මවුස්ගේ මූන වගේ දෙපැත්තෙන් රවුම් අඞු දෙකක් තියෙන පුංචි කෝප්පයක් තීබ්බ මට පුංචි කාලේ.ඒක කොල පාටයි.දවසට දෙසැරයක් ඒ කෝප්පෙ පිරෙන්න මගේ අම්ම කිරි හදල මට දෙනව මට අද වගේ මතකයි.ඒ රසත් මට අද වගේ මතකයි.ඒ විඳීම දැං මතක් වෙනකොට දැනෙන හැඟිම වචන වලට පෙරලන්න කොහෙත්ම බැ.අපි හැමෝගෙම පුංචි කාලේ අම්මයි තමනුයි කියන්නෙ දෙන්නෙක් නෙවී එක්කෙනෙක් කියලයි මට නම් හිතෙන්නෙ.සුන්දර පුංචි කාලේ දැං සිහිවෙන කොට සියුම් වෙදනාවකින් මුලු ඇඟම වෙලා ගන්නව.ඒක දරා ගන්න දුෂ්කරයි.දිනෙන් දින මොහොතින් මොහොත අපි වියපත් වෙනව.හැබැයි සුනදර මතකයන් එක්ක ඉදිරියට යනව.එකෙන් වියපත් වෙන එක අමතක කරවනව.සමහර වේදනාත්මක අත් දැකීමකට මුහුන දුන්නාම ඒක අමතක කරවන්න හිත කෙලින්ම අපිව ගෙනයන්නෙ අතීතයට.එකෙන් හිතට ලැබෙන සහනය මහමෙරක් තරම්.අපි ඉපදුන දවසේ ඉඳල ගතින් වියපත් වෙවී ඉදිරියටත්,නොදැනුනාට සිත වියපත් වෙවී,සිතිං අතීතයටත් යනව කියල මට හිතෙනව.

Unlike

නැවතත්.....නැවත නැවතත්....

පටන් ගත් තැනටම නැවත....
නැවතත්.....නැවත නැවතත්....
හති වැටුනත් නොදැනෙන....
නොදන්නා....
නිශ්පල හතිය වින්දනය කරන...... 
යන්නෙත් නැති.... 
නොයන්නෙත් නැති.....
යන ගමනක්.....

ආදරය...

යුද්ධ කරන...මිනී මරන....
හිංසා කරන සියලු මිනිසුනි...
නුඹලාගේ පිහි පතෝල වේවා...
නුඹලාගේ උන්ඩ ඔක්කෝම මී කිරි වේවා.....
මිසයිල සේරම චොක්ලට් ම වේවා....
එකක් නෑර ඔක්කෝම බිම් බෝම්බ පැනි කොමඩුම වේවා.....
කාල තුවක්කු වලින් අයිස් ක්‍රීම් බෝල පිට වේවා.....
නපුර පතුරන සියලු මිනිසුනි...... 
උඹලාගේ ශරිර තුලට ''''ආදරය''''වෛයිරසයක් ව ආසාදනය වී අසාධ්‍යය වේවා.....
සුව නොවේවා...
....නේත්‍රාංජන....