හරියටම මිකී මවුස්ගේ මූන වගේ දෙපැත්තෙන් රවුම් අඞු දෙකක් තියෙන පුංචි කෝප්පයක් තීබ්බ මට පුංචි කාලේ.ඒක කොල පාටයි.දවසට දෙසැරයක් ඒ කෝප්පෙ පිරෙන්න මගේ අම්ම කිරි හදල මට දෙනව මට අද වගේ මතකයි.ඒ රසත් මට අද වගේ මතකයි.ඒ විඳීම දැං මතක් වෙනකොට දැනෙන හැඟිම වචන වලට පෙරලන්න කොහෙත්ම බැ.අපි හැමෝගෙම පුංචි කාලේ අම්මයි තමනුයි කියන්නෙ දෙන්නෙක් නෙවී එක්කෙනෙක් කියලයි මට නම් හිතෙන්නෙ.සුන්දර පුංචි කාලේ දැං සිහිවෙන කොට සියුම් වෙදනාවකින් මුලු ඇඟම වෙලා ගන්නව.ඒක දරා ගන්න දුෂ්කරයි.දිනෙන් දින මොහොතින් මොහොත අපි වියපත් වෙනව.හැබැයි සුනදර මතකයන් එක්ක ඉදිරියට යනව.එකෙන් වියපත් වෙන එක අමතක කරවනව.සමහර වේදනාත්මක අත් දැකීමකට මුහුන දුන්නාම ඒක අමතක කරවන්න හිත කෙලින්ම අපිව ගෙනයන්නෙ අතීතයට.එකෙන් හිතට ලැබෙන සහනය මහමෙරක් තරම්.අපි ඉපදුන දවසේ ඉඳල ගතින් වියපත් වෙවී ඉදිරියටත්,නොදැනුනාට සිත වියපත් වෙවී,සිතිං අතීතයටත් යනව කියල මට හිතෙනව.
No comments:
Post a Comment